مطالعه مستمر در طول دوره می تواند نقش به سزایی در نیمه عمر اطلاعات درسی داشته باشد، این پژوهش با هدف بررسی اثر آزمون های منظم کلاسی در طول دوره بر نمره پایانی آزمون فیزیولوژی کلیه در دو گروه از دانشجویان (پزشکی و داروسازی) انجام شد.روش بررسی: این مطالعه در نیمسال اول سال تحصیلی 91-92 در درس فیزیولوژی کلیه انجام شد و نظر به این که مدرس مربوطه و محتوای درسی کاملا یکسان بودند، جامعه آماری فوق انتخاب شدند. دانشجویان در ورود یا عدم ورود به مطالعه آزاد بودند و بر اساس نظرخواهی از آن ها، فقط دانشجویان داروسازی آمادگی خویش را جهت شرکت در آزمون های منظم کلاسی اعلام نمودند. بنابراین دانشجویان داروسازی علاوه بر آزمون پایانی در سه آزمون طول دوره نیز شرکت کردند. در حالی که دانشجویان پزشکی فقط در آزمون پایانی شرکت داشتند. نیمی از سوالات از نوع تشریحی با پاسخ های بلند و بقیه از نوع تشریحی با پاسخ کوتاه و تعداد سوالات در هر آزمون 8 عدد بود. سوالات آزمون پایانی هر دو گروه کاملا مشابه بود. آنالیز نتایج نشان داد که هم نمره کل دانشجویان داروسازی و هم نمره پایانی آن ها نسبت به دانشجویان پزشکی بالاتر می باشد. علاوه بر این درصد قبولی در آزمون و درصد نمره با کیفیت بالاتر نیز در دانشجویان داروسازی نسبت به پزشکی افزایش قابل ملاحظه ای داشت. لذا درصورتی که آزمون های منظم درطول دوره برگزار گردد می تواند تاثیر قابل توجهی بر میانگین نمره پایانی، کیفیت نمرات و درصد قبولی درس فیزیولوژی کلیه داشته باشد.

مقدمه: کاربردی نمودن مطالب تئوریک در دوره علوم پایه پزشکی نقش مهمی در افزایش انگیزه و علاقه مندی دانشجویان به این دروس خواهد داشت. هدف از این مطالعه تاثیر ادغام درس فیزیولوژی با یافته های کلینیکی و پاراکلینیکی بر نگرش و علاقه دانشجویان پزشکی به درس فیزیولوژی.روش ها: این مطالعه به صورت پیش تجربی بر روی 75 دانشجوی پزشکی ترم 4 دانشکده پزشکی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان انجام شد. دانشجویان همزمان با گذراندن مطالب تئوری درس فیزیولوژی در بخش های کلینیکال و پاراکلینیکال بیمارستان های آموزشی حاضر شده و با پایه فیزیولوژیک بیماری ها آشنا شدند. نگرش دانشجویان در مورد درس فیزیولوژی، انگیزه و علاقه به درس فیزیولوژی قبل و بعد از ادغام، و نحوه تدریس دوره با یک پرسشنامه، بعد از ادغام مورد بررسی قرار گرفت. داده ها با نرم افزار SPSS تجزیه و تحلیل و نتایج به صورت میانگین و انحراف معیار و مقایسه ها با آزمون t انجام گرفت.نتایج: نتایج نشان داد علاقه دانشجویان به شرکت در این برنامه از 15.30±0.25 قبل از برنامه به 17.38±0.35 پس از برنامه افزایش یافت (p>0.05). همچنین بررسی نگرش دانشجو به درس فیزیولوژی نشان می داد که قبل از ادغام میانگین و انحراف معیار 11.30±0.33 بود که بعد از ادغام به 16.71±0.25 افزایش یافته و اختلاف معنا داری داشت (p>0.05). ارزشیابی نحوه تدریس و شرایط کلی برگزاری دوره نیز عدد 19.08 از 20 را نشان داد.نتیجه گیری: حضور در بیمارستان و برخورد با بیمار همزمان با آموزش تئوری، می تواند کمک زیادی به افزایش انگیزه درونی و بهبود دیدگاه دانشجویان نسبت به دروس علوم پایه به خصوص درس فیزیولوژی نماید.

آدیپونکتین یک سایتوکین مترشحه از بافت چربی بدن و از جنس پروتئین شبه کلاژنی با 244 اسید آمینه است. غلظت آن در پلاسمای افراد سالم 40-5 mg/mL بوده و در حقیقت 1% از کل پروتئین های سرم را تشکیل می دهد. اگرچه آدیپونکتین در شرایط فیزیولوژیک نقش ضد التهابی و ضد آتروژنیک دارد و در متابولیسم چربی و قند و در تعادل انرژی نیز نقش ایفا می کند. اما در بیماران مرحله پایانی کار کلیه به دلیل تغییر در ساختار، نسبت و عمل کرد نه تنها محافظت کننده نیست بلکه یک عامل خطر به شمار می رود. بنابراین با عنایت به شیوع آترواسکلروز عروق در بیماران مرحله پایانی کار کلیه شاید بتوان از این سایتوکین به عنوان یک مارکر شناسایی میزان درگیری قلبی - عروقی این گروه بیماران استفاده کرد.

مقدمه و اهداف: مطالعه های محدودی در زمینه اپیدمیولوژی سنگ های ادراری در ایران انجام شده است. با این وجود الگوی مصرف مایعات در افراد سالم و افراد دارای سنگ های ادراری روشن نیست، این مطالعه سعی دارد رابطه ی بین مقدار مصرف انواع مایعات با سنگ های ادراری را نیز بررسی نماید.روش کار: در این مطالعه مورد- شاهدی، موردها بیماران مبتلا به سنگ ادراری بودند. شاهدها از بیماران بستری در سایر بخش های بیمارستان (به غیر از بخش های مراقبت های ویژه و دیالیز) انتخاب شدند. مشخصات دموگرافیک، قد، وزن و مقدار مصرف انواع مایعات از دو گروه پرسیده شد. رابطه بین متغیرها با استفاده از رگرسیون لجستیک ساده و چندگانه بررسی شد.نتایج: تعداد 60 بیمار مبتلا به سنگ ادراری (گروه مورد) و 67 بیمار مبتلا به سایر بیماری ها (گروه شاهد) بررسی شدند. میانگین سن افراد مورد بررسی 44.6 با انحراف معیار 1.7 سال بود. میانگین مصرف چای، آب میوه طبیعی، ماءالشعیر و میانگین کلی مایعات در گروه مورد بیش تر از شاهد بود. در گروهی که سابقه ی سنگ ادراری نداشتند، فقط مصرف کلی مایعات (P=0.021) و آب میوه طبیعی (P=0.006) در گروه مورد بیش تر از شاهد بود. جنس مرد (OR=3.2)، افزایش نمایه ی توده بدنی (OR=1.2)، سابقه ی خانوادگی سنگ ادراری (OR=3.5) به عنوان عامل خطر برای ایجاد سنگ ادراری در مدل چندمتغیره معنی دار بودند؛ در حالی که مصرف شیر در این مدل به عنوان عامل محافظت کننده (OR=0.995) مطرح بود.نتیجه گیری: مصرف شیر به عنوان یک عامل محافظت کننده و جنس مرد، سابقه ی خانوادگی سنگ های ادراری و افزایش نمایه ی توده بدنی عامل خطر سنگ های ادرای هستند.

مقدمه: در این مطالعه به ارزیابی وضعیت مایعات بدن، قبل و 2 هفته اول پس از پیوند کلیه در مقایسه با افراد سالم به روش بیوامپدانس پرداخته شده است.روش کار: این یک مطالعه مقطعی و مورد شاهدی است که دربخش پیوند کلیه بیمارستان امام رضا (ع) در سال 1388 انجام شد. وضعیت مایعات بدن در 23 بیمارتحت پیوندکلیه در روز قبل از همودیالیز و روز قبل از پیوند، به وسیله روش بیوامپدانس بررسی شدند. پس از پیوند نیز از روز اول تا هفتم و چهاردهم پس از پیوند وضعیت مایعات بدن بررسی گردید. نتایج با 27 فردشاهدسالم نیز مقایسه شد. اطلاعات با نرم افزار SPSS  تجزیه و تحلیل شد و از آزمون های تی، اندازه ای تکراری و نرم افزار اکسل و مینی تب استفاده شد.نتایج: میزان تغییرات مایعات بدن پس از پیوند نسبت به قبل ازپیوند کمتر بود TBW% از روز 7 شروع به افت کرد و در روز 14 این کاهش نسبت به قبل از پیوند تفاوت معنی داری نشان داد. در بیماران دیالیزی تفاوت مایعات بدن در نحوه انتشار مایعات (ECW/ICW) نسبت به افراد سالم بارز بود. درگیرندگان پیوند، وضعیت مایعات در هفته اول تفاوتی با افراد سالم نداشت ولی نحوه انتشار مایعات در هفته دوم متفاوت بود. در افراد سالم TBW% در مردان نسبت به زنان بیشتر بود ولی تفاوت دیگری در ECW%,ICW%,ECW/ICW وجود نداشت. در گیرندگان پیوند نیز این اختلاف بین دو جنس بارز بود.نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که وضعیت مایعات بدن نیاز به زمان طولانی به منظور رسیدن به حد طبیعی دارد و در طی دو هفته اول بعد از پیوند احتمالا عواملی مانند داروهای پیوند و عوارض پره رنال خفیف، سبب تغییرات شدید در وضعیت مایعات بدن بخصوص نحوه انتشار مایعات (ECW/ICW) می شود.

مقدمه: هیپرپاراتیروییدیسم ثانویه به عنوان یکی از علل تشدید کننده کم خونی و همچنین مقاومت به درمان با اریتروپویتین در بیماران همودیالیزی محسوب می شود. اگر چه علل این تشدید کم خونی و مقاومت کاملا و به درستی شناخته نشده است، در این زمینه تبدیل سلول های مغز استخوان به سلول های چربی، فیبروز مغز استخوان و همچنین کاهش کلسی تریول مطرح شده است. با این حال نقش هیپرپاراتیروییدیسم ثانویه در تشدید کم خونی و مقاومت به اریتروپویتین درمانی در مقایسه با موارد التهاب یا کمبود آهن نقش کوچکی است. در این مطالعه اثر هیپرپاراتیروییدیسم ثانویه در تشدید آنمی در بیماران همودیالیزی بررسی شده است.مواد و روش ها: این مطالعه توصیفی - تحلیلی روی 36 بیمار همودیالیزی بیمارستان آموزشی - درمانی هاجر شهر کرد در سال 1382 انجام شد. شمارش کامل خون اندازه گیری کلسیم، فسفر، آلکالن فسفاتاز، پاراتورمون intact، آهن سرم، TIBC، درصد ظرفیت اشباعی ترانسفرین، فریتین سرم و همچنین کفایت همودیالیز از طریق فرمول میزان کاهش اوره محاسبه گردید. داده ها با نرم افزار SPSS آنالیز آماری شد. برای بررسی رابطه ها از Partial correlation با تعدیل برای سن، ماه های دیالیز و سطح فریتین استفاده شد.یافته ها: تعداد کل بیماران 36 نفر بودند. 55.6% مرد، 66.1% بیش از 40 سال سن داشتند. میزان میانگین ± انحراف معیار و مقادیر ماکزیمم و مینیمم Intact PTH برابر 439.4±433 و 2234 و 25pg/mL بود. در مورد هموگلوبین مقادیر میانگین ± انحراف معیار و ماکزیمم و مینیمم برابر 9±1.9، 14.5 و 6g/dL بود. در مورد هماتوکریت میانگین 28.8±6.3، ماکزیمم 52 و مینیمم 20% بود. در این بررسی ارتباط معکوس میان سطح Intact PTH و میزان هماتوکریت و هموگلوبین وجود داشت. همچنین رابطه معکوس میان سطح آلکالن فسفاتاز و هموگلوبین و هماتوکریت نیز به دست آمد (در تمام موارد P<0.05 بود).نتیجه گیری: هیپرپاراتیروییدیسم ثانویه می تواند باعث تشدید آنمی در بیماران همودیالیزی شود و در این بیماران توجه بیشتر به کنترل هیپرفسفاتمی و فزونی ترشح پاراتورمرن ضروری به نظر می رسد. این کار باعث درمان بهتر کم خونی در بیماران همودیالیزی می شود.

با وجود همه روش های پیش گیری، ویروس هپاتیت B (HBC یا Hepatitis B virus)، که می تواند عامل ایجاد هپاتیت حاد و مزمن، سیروز و سرطان کبد باشد، همچنان در بسیاری از مناطق به صورت اندمیک باقی مانده است و بیش از 350 میلیون نفر در جهان ناقل مزمن این ویروس هستند. بروز عفونت هپاتیت B در بیماران با نارسایی مزمن کلیه در طول چند دهه گذشته، به دنبال اقداماتی نظیر غربال گری خون از نظر (HBsAg) Hepatitis B surface antigen و (Anti-HBc) Anti-Hepatitis B core total antibodies، کاهش نیاز به انتقال خون پس از پیدایش اریتروپویتین واکسیناسیون هپاتیت B و انجام اقدامات کنترل عفونت در واحدهای همودیالیز به طور قابل توجهی کاهش یافته است. به نظر می رسد که در اکثر بیماران مبتلا به بیماری مرحله پایانی کلیه، آزمایش HBsAg برای تشخیص عفونت ویروس هپاتیت B کافی است. با این وجود، با توجه به این که علایم بیوشیمیایی اغلب نمی تواند به طور قابل اعتمادی وضعیت بافت شناسی کبد را نشان دهد، بیوپسی کبدی بهترین روش برای ارزیابی فعالیت هپاتیت B و درجه سیروز می باشد. بیوپسی کبد، اغلب هنگامی توصیه می شود که درمان آنتی ویروس و قبل از آن، انجام پیوند کلیه برای ارزیابی شدت بیماری کبدی ناشی از HBV مد نظر باشد. با توجه به عوارض جانبی اینترفرون آلفا در بیماران تحت دیالیز، آنالوگ های نوکلئوزیدی، انتخاب های بهتری در درمان هپاتیت B این بیماران می باشند. در پایان، باید اشاره شود که انتکاویر خوراکی، اولین خط درمان توصیه شده برای هپاتیت B در این بیماران می باشد.